تفاوت فوم بتن با بتن معمولی چیست؟

تفاوت اصلی بتن معمولی (همچنین به عنوان بتن متراکم شناخته می شود) و فوم بتن (همچنین به عنوان ایرکریت، بتن سبک سلولی یا CLC شناخته می شود) در مواد مورد استفاده برای ساخت آنها، خواص فیزیکی و کاربرد نهایی آنها است.

خلاصه ای از تفاوت های فیزیکی اصلی بین بتن معمولی و بتن فوم دار

فوم بتن و بتن معمئلی از چه چیزی ساخته شده اند؟

دو تفاوت عمده در موادی که برای ساخت بتن معمولی و ساخت فوم بتن استفاده می شود وجود دارد:

1. 1. سنگدانه در بتن معمولی با فوم در بتن فوم شده جایگزین می شوند. بتن معمولی از سیمان، ماسه، سنگدانه ها و آب ساخته می شود، در حالی که فوم بتن از سیمان، ماسه، فوم و آب ساخته می شود. برای فوم بتن با کمترین تراکم، ماسه نیز استفاده نمی شود.
2. 2. در بتن معمولی آب کمتری مصرف می شود. نسبت آب به سیمان (w:c) در بتن معمولی معمولاً 0.4 است، در حالی که نسبت w:c در فوم بتن معمولاً 0.6 است. اگر w:c در فوم بتن خیلی کم باشد، برخی از حباب های فوم می ترکند و باعث فرو ریختن فوم بتن می شوند.

 فوم برای ساخت فوم بتن.

 فوم بتن همانند شکل دارای ساختار حبابی است.

تفاوت در خواص فیزیکی

چندین تفاوت در خواص فیزیکی فوم بتن و بتن معمولی وجود دارد. مهمترین آنها چگالی و مقاومت فشاری است.

تراکم

از آنجایی که بتن معمولی حاوی سنگدانه های سنگی است بسیار سنگین تر از بتن فوم دار است. چگالی بتن معمولی به طور معمول 2400 کیلوگرم بر متر مکعب است. چگالی بتن فوم شده بستگی به مقدار فوم استفاده شده در طراحی مخلوط دارد. استفاده از فوم بیشتر به این معنی است که چگالی کمتر خواهد بود. بتن فوم دار معمولاً دارای چگالی خشک بین 400 تا 1800 کیلوگرم بر متر مکعب است. مقدار فوم مورد استفاده در فوم بتن به صورت اختیاری انتخاب می شود تا چگالی و استحکام مورد نیاز برای کاربرد مورد استفاده از آن را ایجاد کند.

مقاومت فشاری

بتن معمولی مقاومت فشاری بسیار بالاتری نسبت به فوم بتن دارد. مقاومت فشاری بتن معمولی 17 مگاپاسکال یا بیشتر است که بستگی به طرح مخلوط و عیار سیمان دارد. مقاومت فشاری بتن فوم شده معمولاً بین 1.0 تا 15 مگاپاسکال است که بستگی به مقدار فوم استفاده شده، طرح مخلوط و عیار سیمان دارد. ساخت فوم بتن با مقاومت سازه ای با استفاده از مواد اضافی امکان پذیر است. مقاومت کششی بتن معمولی نیز بیشتر از مقاومت کششی بتن فوم دار است.

سیالیت

بتن فوم دار در حالت مایع خود مایعی با جریان آزاد است. وقتی در قالب یا فضای خالی ریخته می شود نیازی به تراکم یا لرزش ندارد. بتن معمولی اسلامپ کمتری دارد، یعنی سیال بسیار کمتری نسبت به فوم بتن دارد.

رسانایی گرمایی

فوم بتن، به ویژه در انتهای پایین محدوده چگالی، رسانایی حرارتی پایینی دارد. این امر آن را برای استفاده به عنوان عایق حرارتی روی سقف های بتنی متراکم مسطح و برای استفاده به عنوان بلوک ها و پانل های پیش ساخته برای دیوارهای ساختمان ها مناسب می کند.

فوم بتن و بتن معمولی برای چه مواردی مناسبند؟

بتن معمولی عمدتاً برای اهداف سازه ای در ساخت و ساز ساختمان و مهندسی عمران استفاده می شود، اگرچه کاربردهای بسیار دیگری نیز دارد. به ویژه در مواردی که به استحکام بالا نیاز است مفید است.

فوم بتن عمدتاً برای پرکردن فضاهای خالی، بلوک ها و پانل های غیر سازه ای که برای ساخت دیوارها و عایق حرارتی سقف های مسطح استفاده می شود، استفاده می شود. بتن فوم شده به ویژه برای کاربردهایی که نیاز به قرار دادن سریع، حداقل بارگذاری بر روی سایر بخش‌های سازه و/یا عایق حرارتی دارند مفید است. در مورد کاربردهای فوم بتن بیشتر بدانید.

تفاوت فوم بتن و دوغاب سیمانی چیست؟

همانطور که در بخش قبل گفتیم فوم بتن عمدتاً از سیمان، آب و ماده فوم ساز با مواد پرکننده (مانند PFA، ماسه و غیره) بدون هیچ گونه سنگدانه تشکیل شده است. منافذ هوا از هم زدن هوا با یک عامل کف کننده تشکیل می شوند. اندازه معمولی حباب های هوا حدود 0.3-0.4 میلی متر قطر دارد. اما دوغاب سیمان، عمدتاً از سیمان و آب تشکیل شده است.

بتن فوم در مقایسه با بتن معمولی دارای چگالی کم و هزینه کم است. چگالی فوم بتن در حدود 400 تا 1800 کیلوگرم بر متر مکعب است. بنابراین، چگالی کم، بار مرده * کم را افزایش می دهد و در مواقعی که بارهای کم مورد نیاز است، کاربردهای گسترده ای دارد. فوم بتن نیازی به تراکم ندارد و از این رو هیچ نیروی جانبی به سازه های مجاور وارد نمی کند. علاوه بر این، مقاومت خوبی در برابر آب نشان می دهد و سطح بالایی از عایق صوتی و حرارتی تولید می کند. با این حال، این عیب را داراست که نسبتا مقاومت فشاری پایینی دارد (به عنوان مثال کمتر از 15 مگاپاسکال) که به شدت با دوغاب سیمانی که دارای مقاومت فشاری بالا است متفاوت است. اخیراً فون به عنوان زیربنای جاده توسعه یافته است.

* بار مرده در ساخت و ساز به وزن تمام قسمت‌های ثابت ساختمان اطلاق می‌شود که ناشی از اجزای سازه بوده و در طول عمر سازه، مقدار و محل اثر آنها ثابت می‌باشد.