مکانیسم عامل کاهنده آب برای بهبود سیالیت مخلوط بتن عمدتاً شامل اثر پراکندگی و اثر روانکننده است. افزودنی کاهنده آب در واقع یک سورفکتانت است، که یک انتهای زنجیره مولکولی طولانی آن بهراحتی در آب حلال است – گروه آبدوست. و انتهای دیگر در آب غیرحلال است – گروه آبگریز.
- پراکندگی: پس از مخلوط شدن سیمان با آب، بهدلیل جاذبه مولکولی ذرات سیمان، دوغاب سیمان یک ساختار یکپارچه را تشکیل میدهد، بهطوری که 10 تا 30 درصد آب اختلاط در ذرات سیمان پیچیده شده و نمیتواند در جریان آزاد و روانسازی شرکت کند. نتیجه، به موجب آن بر سیالیت مخلوط بتن تأثیر میگذارد. هنگامی که افزودنی کاهنده آب اضافه میشود، چون مولکولهای افزودنی کاهنده آب میتوانند بهصورت جهتدار روی سطح ذرات سیمان جذب شوند، سطح ذرات سیمان دارای بار یکسانی میشود (معمولاً یک بار منفی) که یک اثر دافعه الکترواستاتیکی را تشکیل میدهد. که باعث پراکندگی ذرات سیمان و تخریب ساختار یکپارچه میشود. بخش پیچیده شده آب را آزاد و در جریان شرکت میکند، در نتیجه بهطور موثر سیالیت مخلوط بتن افزایش مییابد.
- روانسازی: گروه آبدوست در فوقروان کننده بسیار قطبی است، بنابراین فیلم جذب فوقروان کننده روی سطح ذرات سیمان میتواند یک فیلم آب حل شده پایدار با مولکولهای آب تشکیل دهد و این فیلم آب دارای روانسازی خوبی است. بنابراین مقاومت بین ذرات سیمان، در نتیجه سیالیت بتن را بیشتر بهبود میبخشد.
اثر کاهنده آب بر روی بتن و غیره:
- مدت زمان معین: فوقروان کننده ها عموماً اثر کند کنندگی ندارند و حتی ممکن است باعث هیدراتاسیون و سخت شدن سیمان شوند. فوقروان کننده دیرگیر ترکیبی از فوقروان کننده و دیر گیر کننده است. در شرایط عادی به منظور به تاخیر انداختن هیدراتاسیون سیمان و کاهش هدررفت اسلامپ، مقدار معینی دیرگیر کننده به افزودنی کاهنده آب اضافه میشود.
- حجم گاز: در حال حاضر، کاهنده آب پلیکربوکسیلات معمولی دارای محتوای هوای معینی است و میزان هوای بتن نباید خیلی زیاد باشد، در غیر این صورت مقاومت بتن تا حد زیادی کاهش مییابد.
احتباس آب: فوقروان کنندهها کمک زیادی به کاهش آب انداختن بتن نمیکنند و حتی ممکن است آب انداختن را افزایش دهند. زمانی که مقدار مصرف بیش از حد باشد، آب انداختن بتن افزایش مییابد.
